De wond van de vrouwelijke ziel

Ik zoek naar iets in mijzelf wat ik ooit heb weggegeven.

Het liefste ga ik hierbij weg, blijf ik zoeken, blijf ik lopen.

Steeds meer voel ik hoe het zoeken mij uitput, steeds verder ga ik weg bij mijn kern.

Wie ben ik, wát ben ik, en wat kan ik.

Diep van binnen borrelt er iets in mijn buik, een vuur, een wrijving.

Er ontwaakt een diepe angst, een oud gevoel.

Angst voor afwijzing, angst voor niet gezien worden, angst voor wie ik in diepste vorm ben, angst voor mijn eigen kracht.

Het verdriet van het jarenlang verstoppen, mezelf weggegeven, breekt mijn hartje open.

Een lichtflits gaat door mijn hart en aderen, ik adem dieper en voel hoe er een herinnering in mijzelf omhoog komt. Mijn hart, mijn ziel en mijn schoonheid voor wie ik ben!

Veel te lang heb ik mezelf geketend aan deze angst.

Een verlangen om vrij te zijn, mijn eigen kracht, liefde en schoonheid te leven. Een explosie van licht ontwaakt in mijn buik.

Mijn boeien springen los, niks houdt mij nog tegen, vanaf vandaag mag ik zijn wie ik ben.

Het zoeken houdt op, mijn hoofd mag stil zijn en ik keer naar binnen.

Het is mijn lichaam, mijn emoties, mijn vurige levenskracht waar ik zo lang bij weg was.

Wat is het heerlijk om weer thuis te zijn, alles mag er zijn.

Geen perfectie meer door het zoeken, geen braaf zijn of aanpassen meer om niet alleen te durven staan.

Het is zo fijn, zo mooi, om mijn eigen ziel te ontmoeten.

Nu mag ik helemaal verliefd worden op mezelf.

Ik bemin mezelf als mijn eigen geliefde.

Een herinnering aan een diepe samensmelting met mijn geliefde maakt mij compleet.

Al mijn verloren zielendelen die ik ooit aan een ander weggeven heb keren naar mij terug.

Ik sta nu op als geheelde vrouw en wat voel ik mij thuis in mijzelf, thuis in mijn emoties, hart en buik.

© Odith Faith